7 ΙΟΥΝΙΟΥ - Η ΨΗΦΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

Στις 7 του Ιούνη, ψηφίζουμε για την Ευρωβουλή. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η αποχή είναι μια μορφή διαμαρτυρίας. ΟΧΙ !!! Δύναμη και ευκαιρία διαμαρτυρίας είναι να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα επιλέγοντας τον καλύτερο. Το να αφήσω κάποιους άλλους να επιλέξουν για μένα χωρίς εμένα, με υποτιμά. Η αποχή εξυπηρετεί τους "καπάτσους". ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ.

ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΜΕΣΑΓΡΟΥ: ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ

ΤΟ ΝΤΑΜΑΡΙ (ΜΠΕΣΗ) ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΕΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΓΡΟΥ
Ξαφνιασμένοι, γιατί κανείς δεν μας ρώτησε, δεν μας συμβουλεύτηκε, δεν μας πρότεινε και προβληματισμένοι από την ήδη απαράδεκτη πορεία προόδου ασφαλτόστρωσης του δρόμου Αίγινας – Μεσαγρού, πληροφορηθήκαμε την απόφαση αποκατάστασης του νταμαριού Μπέση στο Μεσαγρό που βρίσκεται μέσα στην αρχαιολογική ζώνη.
Αναμφίβολα η ιδέα της αποκατάστασης των νταμαριών της Αίγινας μας βρίσκει σύμφωνους. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα είναι προς όφελος όλου του νησιού και ιδιαίτερα της περιοχής μας, που μέχρι σήμερα βιάζεται από τα κάθε λογής μπάζα που ανεξέλεγκτα βρωμίζουν το δάσος του Μεσαγρού, τα ρέματα και τις ακροθαλασσιές της Αγίας Μαρίνας και της Βαγίας, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς.
Η αποκατάσταση όμως ενός νταμαριού, είναι υπόθεση μόνο του ανατροπέα του φορτηγού ή μια σοβαρή υπόθεση με μελέτες και συγκεκριμένο σχέδιο;
Η μέχρι σήμερα αντιμετώπιση της περιοχής, δεν μας δίνει την απαιτούμενη αισιοδοξία, θα λέγαμε μάλιστα το αντίθετο, μας γεμίζει άγχος και ανησυχία.
Ανησυχία που έρχεται να προστεθεί σε άλλες συσσωρευμένες από καιρό.
Ζούμε μια ιδιόμορφη εγκατάλειψη, από τον αγροτικό γιατρό, τη συγκοινωνία, τα σκουπίδια - μπάζα, το νερό, τα τσιμέντα, τα σίδερα, το δρόμο, το λιμάνι, την εγκατάλειψη των αρχαιολογικών χώρων και πολλά άλλα ακόμα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ή έλλειψη σχεδιασμού για την αποκατάσταση του νταμαριού, η άφαντη μελέτη (ούτε οι Δημοτικές υπηρεσίες δεν την έχουν), η συμφωνία αστραπή μεταξύ Δήμου – Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής - Οργανισμού της Αθήνας – ΓΗΓΕΡΤΟΝ Α.Ε. χωρίς τη διαβούλευση με την τοπική κοινωνία μας δηλώνει το μέγεθος της αδιαφορίας για την ποιότητα της ζωής των κατοίκων και μας βρίσκει αντίθετους στην προχειρότητα που επιδεικνύουν με αποτελέσματα που δεν χρειάζονται και μεγάλη φαντασία. Ο φόβος ότι το νταμάρι θα γίνει χώρος υποδοχής κάθε λογής απορριμμάτων, πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας.
Μπροστά σε αυτή λοιπόν την διαφαινόμενη νέα υποβάθμιση της περιοχής, αντιπροτείνουμε μια ώριμη πια σκέψη, η οποία συζητήθηκε πολύ και κατά την προεκλογική περίοδο. Μια σκέψη, αναπτυξιακή που μπορεί να δώσει λύση σε πολλά από τα προβλήματα της περιοχής.
Προτείνουμε και θα προσπαθήσουμε γι αυτό, το νταμάρι (Μπέση) να γίνει ανοιχτό θέατρο. Η θέση ενός ανοιχτού θεάτρου δίπλα στο ναό της Αφαίας, μπορεί να δημιουργήσει την βάση για την ανάπτυξη θεματικού τουρισμού και την καλυτέρευση της οικονομικής και πνευματικής ζωής του τόπου και του νησιού γενικότερα.
Στη προσπάθεια αυτή θα κινητοποιηθούμε προς κάθε κατεύθυνση. Κόμματα, Υπουργείο Πολιτισμού, Νομαρχία, Δήμο, σε ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, σε ενώσεις ηθοποιών, ΜΜΕ και όπου αλλού χρειαστεί.
Ζητάμε, να σταματήσει κάθε διαδικασία που γίνεται πίσω από την πλάτη μας για την αποκατάσταση του νταμαριού και να συζητηθεί από την αρχή σε νέα βάση.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ

Δημοτικό Διαμέρισμα Μεσαγρού -Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ (25/5/2009)

Συνεδρίασε στις 25/5/09 το Δημοτικό Συμβούλιο με θέματα, που ως τη μέρα της συνεδρίασης, ήταν αναρτημένα στο ιστολόγιό μας. Τα όσα διαδραματίστηκαν και αποφασίστηκαν έχουν καλυφθεί ειδησεογραφικά από τα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

ΜΑΝΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Σκεφτόμουν πόσο σημαντική είναι η θέση και ο ρόλος της μάνας στην κοινωνία με όλες τις εκφάνσεις της. Ρόλος οικουμενικός, διαχρονικός και αταξικός. Και πόσο μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι "παραχαράζουμε" τέτοιες ιερές αξίες, ανάλογα με την ιδεολογική, κοινωνική, θρησκευτική ή ταξική μας κατάσταση. Κι όμως η μάνα είναι ΜΙΑ. Αναζήτησα στο διαδίκτυο εναλλακτικές (ίσως και αντισυμβατικές) απόψεις και μου άρεσε το κείμενο που αναδημοσιεύω. Διαβάστε το και αφήστε τη σκέψη να κυλήσει αβίαστα, να κάνει ενδεχόμενα την αυτοκριτική της και να τιμήσει όπως πρέπει την μητέρα και τη μητρότητα.

Οδεύει προς στο τέλος της η σημερινή Κυριακή της Μητέρας εδώ στη Βρετανία - μια Κυριακή γλυκιά κι ανοιξιάτικη (σ.σ. όπως και στην Αίγινα) , με τα περισσότερα αυτοκίνητα στους δρόμους να έχουν έναν επιπλέον επιβάτη - στην πλειοψηφία τους μια μητέρα κάποιας ηλικίας - ή να κατευθύνονται προς το σπίτι της, με λίγα λουλούδια στο χέρι, σοκολατάκια ή κάτι τελοσπάντων που να υποδηλώνει την αγάπη και τη σκέψη του γιου και της κόρης. Κάθε σουπερμάρκετ, κάθε πρατήριο βενζίνης, σου υπενθυμίζει να θυμηθείς τη μητέρα σου με στοίβες λουλουδιών σε σελοφάν, γλαστράκια, αρκουδάκια, κιτσάτες πολύχρωμες καρτούλες "Στην Πιο Υπέροχη Μαμά του Κόσμου". Τα φαγάδικα ανεμίζουν τα "σπέσιαλ" μενού τους για τη σπέσιαλ αυτή Κυριακή.
Τις θέσεις μου σε σχέση με αυτές τις ιδιαίτερες "Ημέρες", όπου θυμόμαστε κι από κάτι, τις έχω εκφράσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Κάποια πράγματα τα κουβαλάμε - ή πρέπει να τα κουβαλάμε - μέσα μας κάθε μέρα. Κι αν πάλι χρειαζόμαστε μια παρακίνηση ή μια υπενθύμιση, που δεν αντιλέγω ότι βοηθούν, ας αναρωτηθούμε πώς γίνεται και χάνουμε την ουσιαστική έγνοια για τους γονιούς μας, για τη γυναίκα, για το παιδί, για την υγεία, για τ' ανθρώπινα δικαιώματα, για το περιβάλλον...για ο,τιδήποτε μας απομακρύνει από τα στεγανά εγωκεντρικά μας όρια και μας αφαιρεί τις παρωπίδες.
Μέσα σ' αυτή την καταναλωτική οχλαγωγία, η σκέψη μου αναπόφευκτα στράφηκε σήμερα - κι όχι μόνο σήμερα - σε όλες εκείνες τις μητέρες που δεν είναι ακριβώς "επιτυχημένες". Που δεν τα κατάφεραν όπως ίσως θα 'θελαν ή ονειρεύονταν. Που τις τσάκισε η ανέχεια. Που δεν μπόρεσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για οποιονδήποτε λόγο. Που φοβήθηκαν κι εγκατέλειψαν τον αγώνα. Που λύγισαν. Για όλες εκείνες που μέσα απ' τις πράξεις ή την απραξία τους αδίκησαν τα βλαστάρια τους κι αδικήθηκαν στο ρόλο τους. Για τις μητέρες που μεγάλωσαν παιδιά κι ύστερα ξεχάστηκαν στη γωνιά τους και στα γηρατειά τους.
Την περασμένη Πέμπτη αποχαιρετήσαμε τη νεαρή ευαισθητοποιημένη κοινωνική λειτουργό στο γραφείο, που μας έφυγε με άδεια μητρότητας. Μια τοσοδούλα κοπελίτσα που περιμένει σύντομα να γίνει μητέρα. Της ευχήθηκα ό,τι το καλύτερο για την ίδια, το σύζυγό της και το μωράκι τους, και ν' ακολουθεί πάντα τη διαίσθησή της, να εμπιστεύεται το ένστικτό της - ως μητέρα, όπως άλλωστε και ως επαγγελματίας. Ήταν μια προτροπή που μου είχε δώσει, μόλις λίγες μέρες προτού γεννήσω, ένας Κινέζος γιατρός από το Birmingham με τον οποίο είχα βρεθεί να συνεργάζομαι από την αρχή ως το τέλος της εγκυμοσύνης μου. Λόγια που έχω τηρήσει και τηρώ πιστά.
Επειδή καμιά γυναίκα δε γεννιέται Μητέρα. Ούτε κανένας άντρας γεννιέται Πατέρας. Αυτά έρχονται ή δεν έρχονται, πετυχαίνουν ή εξανεμίζονται, ανάλογα με τις συνθήκες και την ψυχολογία τους καθενός. ... Μπόλικο κουράγιο και καλή συνέχεια σε όλες τις μητέρες του κόσμου. Σήμερα και κάθε μέρα.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Dorothea Lange: Migrant Mother; Nipomo, California, USA (1936)
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "Η σικά μου κι εγώ" , http://personal.pblogs.gr/tags/mother.html

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ "ΑΥΤΟ"ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Θέμα των ημερών οι δυσμενείς εξελίξεις στα οικονομικά του Δήμου μας. Με μια πρωτοφανή για την ιστορία της Αυτοδιοίκησης της Αίγινας ενέργεια η, ιδιωτική πια, ΕΥΔΑΠ δέσμευσε τις τραπεζικές καταθέσεις Δήμου, ανεξαρτήτως προέλευσης ή σκοπού, λόγω των οφειλών προς αυτήν. Μια κίνηση που δημιουργεί πολύ σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της ζωής ενός ολόκληρου Νησιού και έπληξε, ανεπανόρθωτα πιστεύω, το θεσμικό κύρος του Δήμου.
Το πρόβλημα αυτό έχει διπλή διάσταση, με πρώτη τη θεσμική του. Σε ποια αξιοπρεπή Πολιτεία μπορούν να συμβαίνουν τέτοια τραγελαφικά πράγματα; Έρχεται η Πολιτεία, ανεξαρτήτως κόμματος που κυβερνά, θεσμοθετεί νόμους και συστήματα για την αποκέντρωση και αυτοδιαχείριση των τοπικών κοινωνιών και την πρόοδο της δημοκρατικότητας. Στη συνέχεια, υπόσχεται πόρους και εγγράφει … οικονομικούς κωδικούς σε διάφορα «τεφτέρια» (ή μάλλον σκληρούς δίσκους για να γίνουμε και μοντέρνοι) για να χρηματοδοτήσει αυτό το οικοδόμημα. Τελικά, ποτέ δεν αποδίδει στους ΟΤΑ (Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης) όσους πόρους τους υποσχέθηκε, με αποτέλεσμα να ψάχνουν τρόπους επιβίωσης, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς. Παράλληλα, δεν παρέχει ισχυρή θεσμική προστασία, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμα και σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας να "ξεφτιλίζουν" τα "παιδιά" της.
Η δεύτερη διάσταση είναι η τοπική πολιτική πλευρά του προβλήματος. Ξεκινώντας από την αιτία που το δημιούργησε, δεν μπορούμε να επικροτήσουμε την τακτική όσων Δημοτικών Αρχών επέλεξαν και επιλέγουν να κινούνται με χρέη, φέσια και δάνεια, αφού γνωρίζουν την προβληματική κατάσταση που προηγούμενα αναφέραμε. «Όπως φυσάει, πρέπει να αρμενίσουν», που λένε και οι ναυτικοί μας. Δεν περιφρούρησαν την υπόθεση ΝΕΡΟ, όπως έπρεπε, με αποτέλεσμα η υπόθεση της σύνδεσης με τον υποθαλάσσιο αγωγό να μην έχει προχωρήσει όπως πρέπει. Δεν διαχειρίστηκαν με επιτυχία την υπόθεση ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΝΕΡΟΥ, με την οποία αναγκαστικά πορευόμαστε, εδώ και χρόνια, γιατί ούτε το δίκτυο φρόντιζαν ώστε να μην υπάρχουν μεγάλες απώλειες ούτε τα τέλη εισέπρατταν σωστά, με αποτέλεσμα τα λεγόμενα ανταποδοτικά να μην φτάνουν για να πληρώσουμε την αξία του νερού που χρεωνόμαστε.
Η σημερινή Δημοτική Αρχή είναι γεγονός ότι προσπάθησε να εξυγιάνει το σύστημα και να ορθολογικοποιήσει τον τομέα της ύδρευσης και στην τεχνική και στην οικονομική του πλευρά και, ως ένα σημείο, τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Μετά όμως δυόμισι χρόνια θητείας, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίνε μόνο οι … "πρώην". Δεν πρέπει να αγνοήσουμε τις πληροφορίες και έντονες συζητήσεις που κυκλοφορούν, περί μη δυναμικής και όχι έγκαιρης αντιμετώπισης του θέματος, πράγμα που έκανε ο Δήμος Σαλαμίνας και πρόλαβε την ΕΥΔΑΠ. Ούτε μπορούμε να χειροκροτήσουμε τα νέα δάνεια που έρχονται. Ακόμα αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί με τις νέες κατασχέσεις και δεσμεύσεις που έρχονται και από άλλους ιδιώτες, όπως τη HELLENIC SEA WAYS,που δημοπρατεί οικόπεδα του Δήμου στον Άγιο Δημήτριο (Τζίκηδες). Το μήνυμα από αυτήν την κατάσταση πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να έχει δύο αποδέκτες.
Ο πρώτος είναι η Ελληνική Πολιτεία, που πρέπει να προστατέψει τους ΟΤΑ, τη ραχοκοκαλιά της Χώρας και να μην επιτρέπει σε κανέναν, με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης να υποθηκεύει το μέλλον των τοπικών κοινωνιών.
Ο δεύτερος αποδέκτης είναι η Τοπική μας "Αυτο"διοίκηση, που πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να σηκώνει δυναμικά το ανάστημά της, έχουν δεν έχουν δίκιο όσοι την εγκαλούν και πέρα από ενδεχόμενες τοπικές σκοπιμότητες, γιατί και δεν είναι ο ηθικός αυτουργός των όσων συμβαίνουν και πρέπει, κάποτε, οι ΟΤΑ να αποτελέσουν Αυτοδιοίκηση χωρίς εισαγωγικά.