Σκεφτόμουν πόσο σημαντική είναι η θέση και ο ρόλος της μάνας στην κοινωνία με όλες τις εκφάνσεις της. Ρόλος οικουμενικός, διαχρονικός και αταξικός. Και πόσο μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι "παραχαράζουμε" τέτοιες ιερές αξίες, ανάλογα με την ιδεολογική, κοινωνική, θρησκευτική ή ταξική μας κατάσταση. Κι όμως η μάνα είναι ΜΙΑ. Αναζήτησα στο διαδίκτυο εναλλακτικές (ίσως και αντισυμβατικές) απόψεις και μου άρεσε το κείμενο που αναδημοσιεύω. Διαβάστε το και αφήστε τη σκέψη να κυλήσει αβίαστα, να κάνει ενδεχόμενα την αυτοκριτική της και να τιμήσει όπως πρέπει την μητέρα και τη μητρότητα.
Οδεύει προς στο τέλος της η σημερινή Κυριακή της Μητέρας εδώ στη Βρετανία - μια Κυριακή γλυκιά κι ανοιξιάτικη (σ.σ. όπως και στην Αίγινα) , με τα περισσότερα αυτοκίνητα στους δρόμους να έχουν έναν επιπλέον επιβάτη - στην πλειοψηφία τους μια μητέρα κάποιας ηλικίας - ή να κατευθύνονται προς το σπίτι της, με λίγα λουλούδια στο χέρι, σοκολατάκια ή κάτι τελοσπάντων που να υποδηλώνει την αγάπη και τη σκέψη του γιου και της κόρης. Κάθε σουπερμάρκετ, κάθε πρατήριο βενζίνης, σου υπενθυμίζει να θυμηθείς τη μητέρα σου με στοίβες λουλουδιών σε σελοφάν, γλαστράκια, αρκουδάκια, κιτσάτες πολύχρωμες καρτούλες "Στην Πιο Υπέροχη Μαμά του Κόσμου". Τα φαγάδικα ανεμίζουν τα "σπέσιαλ" μενού τους για τη σπέσιαλ αυτή Κυριακή.
Τις θέσεις μου σε σχέση με αυτές τις ιδιαίτερες "Ημέρες", όπου θυμόμαστε κι από κάτι, τις έχω εκφράσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Κάποια πράγματα τα κουβαλάμε - ή πρέπει να τα κουβαλάμε - μέσα μας κάθε μέρα. Κι αν πάλι χρειαζόμαστε μια παρακίνηση ή μια υπενθύμιση, που δεν αντιλέγω ότι βοηθούν, ας αναρωτηθούμε πώς γίνεται και χάνουμε την ουσιαστική έγνοια για τους γονιούς μας, για τη γυναίκα, για το παιδί, για την υγεία, για τ' ανθρώπινα δικαιώματα, για το περιβάλλον...για ο,τιδήποτε μας απομακρύνει από τα στεγανά εγωκεντρικά μας όρια και μας αφαιρεί τις παρωπίδες.
Μέσα σ' αυτή την καταναλωτική οχλαγωγία, η σκέψη μου αναπόφευκτα στράφηκε σήμερα - κι όχι μόνο σήμερα - σε όλες εκείνες τις μητέρες που δεν είναι ακριβώς "επιτυχημένες". Που δεν τα κατάφεραν όπως ίσως θα 'θελαν ή ονειρεύονταν. Που τις τσάκισε η ανέχεια. Που δεν μπόρεσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για οποιονδήποτε λόγο. Που φοβήθηκαν κι εγκατέλειψαν τον αγώνα. Που λύγισαν. Για όλες εκείνες που μέσα απ' τις πράξεις ή την απραξία τους αδίκησαν τα βλαστάρια τους κι αδικήθηκαν στο ρόλο τους. Για τις μητέρες που μεγάλωσαν παιδιά κι ύστερα ξεχάστηκαν στη γωνιά τους και στα γηρατειά τους.
Την περασμένη Πέμπτη αποχαιρετήσαμε τη νεαρή ευαισθητοποιημένη κοινωνική λειτουργό στο γραφείο, που μας έφυγε με άδεια μητρότητας. Μια τοσοδούλα κοπελίτσα που περιμένει σύντομα να γίνει μητέρα. Της ευχήθηκα ό,τι το καλύτερο για την ίδια, το σύζυγό της και το μωράκι τους, και ν' ακολουθεί πάντα τη διαίσθησή της, να εμπιστεύεται το ένστικτό της - ως μητέρα, όπως άλλωστε και ως επαγγελματίας. Ήταν μια προτροπή που μου είχε δώσει, μόλις λίγες μέρες προτού γεννήσω, ένας Κινέζος γιατρός από το Birmingham με τον οποίο είχα βρεθεί να συνεργάζομαι από την αρχή ως το τέλος της εγκυμοσύνης μου. Λόγια που έχω τηρήσει και τηρώ πιστά.
Επειδή καμιά γυναίκα δε γεννιέται Μητέρα. Ούτε κανένας άντρας γεννιέται Πατέρας. Αυτά έρχονται ή δεν έρχονται, πετυχαίνουν ή εξανεμίζονται, ανάλογα με τις συνθήκες και την ψυχολογία τους καθενός. ... Μπόλικο κουράγιο και καλή συνέχεια σε όλες τις μητέρες του κόσμου. Σήμερα και κάθε μέρα.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Dorothea Lange: Migrant Mother; Nipomo, California, USA (1936)
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "Η σικά μου κι εγώ" , http://personal.pblogs.gr/tags/mother.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου