(άρθρο του Νεκτ. Κουκούλη)
Λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, κανείς δε συζητά πια γι’ αυτές. Ο Έλληνας πολίτης δεν ενημερώθηκε όσο θα έπρεπε για την πραγματική διάσταση τους. Οδηγήθηκε στις κάλπες για να ψηφίσει … ευρωπαϊκά με κριτήρια τοπικά. Δεν ενημερώθηκε ότι προτιμώντας τις παραλίες δεν «εκδικείται» την προβληματική ελληνική πραγματικότητα και τους πρωταγωνιστές της, μιας και η ψήφος του απευθυνόταν αλλού και όχι σε βουλευτικές εκλογές. Παρόμοια φαινόμενα υπήρξαν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, όμως, έστειλαν σημαντικά μηνύματα, που μπορούν να αναλυθούν σε ευρωπαϊκό, σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο ελπιδοφόρα κι αν είναι η άνοδος των Πράσινων, μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων ίσως δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι η Ευρώπη έγειρε ακόμα πιο δεξιά και πως σε 10 από τις 27 χώρες της ΕΕ η Ακροδεξιά, με τις διάφορες παραλλαγές της, σημείωσε άνοδο, ενώ οι Σοσιαλιστές ή Σοσιαλδημοκράτες είχαν μεγάλες απώλειες, από τις οποίες δεν ωφελήθηκαν τα κόμματα της Αριστεράς. Και βέβαια τα αίτια δεν είναι πολιτικά αλλά κοινωνικοπολιτικά και σε σύντομο διάστημα, μέσα από τις κεντρικές επιλογές της Ε. Ε. θα επηρεάσουν και τις εθνικές πολιτικές αλλά και την καθημερινή μας ζωή.
Σε εθνικό επίπεδο, ήταν αναμενόμενο τα αποτελέσματα να είναι αναντίστοιχα με το ευρωπαϊκό τοπίο, μιας και εκτός από την οικονομική κρίση, η κυβέρνηση έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα, έχει αφήσει την ελληνική κοινωνία στον «αυτόματο πιλότο», το κεφάλαιο να «αλωνίζει» και τα λαϊκά στρώματα να δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Οι δικαιολογημένοι πανηγυρισμοί της αντιπολίτευσης, μιας και το μήνυμα για ανάγκη αλλαγής είναι καθαρό, κόπασαν, πριν περάσει μήνας, γιατί η επιτυχία ήταν μόνο σε ποσοστά και τώρα πρέπει να μας μιλήσει για την πειστική της πολιτική αντιπρόταση. Η ενοχοποίηση της αποχής δεν δικαιολογεί την κυβερνητική αποτυχία ούτε τη νομιμοποιεί να πάρει τα φοροεισπρακτικά μέτρα που πήρε και πάλι πλήττουν τον εργάτη, το μισθωτό, το μικρομεσαίο και τον υπάλληλο. Το ότι η χώρα μεταμορφώθηκε από φιλόξενο «σταυροδρόμι των λαών» σε ξέφραγο αμπέλι, αντίθετα, έδωσε «φτερά» στην ελληνική έκδοση της ακροδεξιάς να ωφεληθεί ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς ψήφων και να βλέπει το όνειρο της συγκυβέρνησης πιο κοντά από κάθε άλλη φορά.
Σε αιγινήτικο επίπεδο, τώρα, πέρα από τη μεγάλη αποχή, βλέπουμε την κυβερνητική παράταξη να «γκρεμίζεται» σε απόλυτους αριθμούς και ποσοστά (15 % περίπου). Από αυτήν την απώλεια η αντιπολίτευση, χαμένη κι αυτή σε απόλυτα νούμερα, καρπώνεται μόνο το 1,10 % και τα κόμματα της υπόλοιπης αριστεράς να χάνουν σε αριθμούς αλλά και ποσοστά. Θεαματική η αύξηση, κατά 4,10 %, των ψήφων προς την Ακροδεξιά και η, κατά 3,30%, άνοδος των Πράσινων, αλλά και ηχηρό το μήνυμα 618 συμπολιτών, που επέλεξαν να ψηφίσουν μικρότερα κόμματα. Πέρα από τις αιτίες που ισχύουν για όλη την Ελλάδα, λοιπόν, ο Αιγινήτης έκρινε τα δυο «κόμματα εξουσίας» ακατάλληλα και για ειδικούς τοπικούς λόγους. Βλέπει στο μικρό μας Νησί να διογκώνεται το ποσοτικό και η «βιτρίνα» σε βάρος του ποιοτικού, να αλλοιώνονται ο τοπικός χαρακτήρας και το φυσικό τοπίο, να αυξάνονται θεαματικά οι οικονομικοί μετανάστες. Βλέπει να θεριεύουν μικρά και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, διαπλεκόμενα σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, χωρίς να υπάρχει πολιτική δύναμη, που να δείχνει ότι μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση της κατάστασης.
Είναι δύσκολο να βγάλει κανείς τελικό συμπέρασμα από μια τόσο σύνθετη κατάσταση. Το βέβαιο είναι ότι σε ευρωπαϊκό, σε εθνικό αλλά και σε Αιγινήτικο επίπεδο το μεγάλο ερωτηματικό ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ είναι αν θα βρεθούν οι δυνάμεις εκείνες και, βέβαια, τα πρόσωπα που θα τις εκφράζουν, που θα εμπνεύσουν πλειοψηφίες ικανές να ανατρέψουν το σκηνικό και να ξαναφέρουν το όραμα και την αισιοδοξία.
Λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, κανείς δε συζητά πια γι’ αυτές. Ο Έλληνας πολίτης δεν ενημερώθηκε όσο θα έπρεπε για την πραγματική διάσταση τους. Οδηγήθηκε στις κάλπες για να ψηφίσει … ευρωπαϊκά με κριτήρια τοπικά. Δεν ενημερώθηκε ότι προτιμώντας τις παραλίες δεν «εκδικείται» την προβληματική ελληνική πραγματικότητα και τους πρωταγωνιστές της, μιας και η ψήφος του απευθυνόταν αλλού και όχι σε βουλευτικές εκλογές. Παρόμοια φαινόμενα υπήρξαν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, όμως, έστειλαν σημαντικά μηνύματα, που μπορούν να αναλυθούν σε ευρωπαϊκό, σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο ελπιδοφόρα κι αν είναι η άνοδος των Πράσινων, μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων ίσως δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι η Ευρώπη έγειρε ακόμα πιο δεξιά και πως σε 10 από τις 27 χώρες της ΕΕ η Ακροδεξιά, με τις διάφορες παραλλαγές της, σημείωσε άνοδο, ενώ οι Σοσιαλιστές ή Σοσιαλδημοκράτες είχαν μεγάλες απώλειες, από τις οποίες δεν ωφελήθηκαν τα κόμματα της Αριστεράς. Και βέβαια τα αίτια δεν είναι πολιτικά αλλά κοινωνικοπολιτικά και σε σύντομο διάστημα, μέσα από τις κεντρικές επιλογές της Ε. Ε. θα επηρεάσουν και τις εθνικές πολιτικές αλλά και την καθημερινή μας ζωή.
Σε εθνικό επίπεδο, ήταν αναμενόμενο τα αποτελέσματα να είναι αναντίστοιχα με το ευρωπαϊκό τοπίο, μιας και εκτός από την οικονομική κρίση, η κυβέρνηση έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα, έχει αφήσει την ελληνική κοινωνία στον «αυτόματο πιλότο», το κεφάλαιο να «αλωνίζει» και τα λαϊκά στρώματα να δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Οι δικαιολογημένοι πανηγυρισμοί της αντιπολίτευσης, μιας και το μήνυμα για ανάγκη αλλαγής είναι καθαρό, κόπασαν, πριν περάσει μήνας, γιατί η επιτυχία ήταν μόνο σε ποσοστά και τώρα πρέπει να μας μιλήσει για την πειστική της πολιτική αντιπρόταση. Η ενοχοποίηση της αποχής δεν δικαιολογεί την κυβερνητική αποτυχία ούτε τη νομιμοποιεί να πάρει τα φοροεισπρακτικά μέτρα που πήρε και πάλι πλήττουν τον εργάτη, το μισθωτό, το μικρομεσαίο και τον υπάλληλο. Το ότι η χώρα μεταμορφώθηκε από φιλόξενο «σταυροδρόμι των λαών» σε ξέφραγο αμπέλι, αντίθετα, έδωσε «φτερά» στην ελληνική έκδοση της ακροδεξιάς να ωφεληθεί ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς ψήφων και να βλέπει το όνειρο της συγκυβέρνησης πιο κοντά από κάθε άλλη φορά.
Σε αιγινήτικο επίπεδο, τώρα, πέρα από τη μεγάλη αποχή, βλέπουμε την κυβερνητική παράταξη να «γκρεμίζεται» σε απόλυτους αριθμούς και ποσοστά (15 % περίπου). Από αυτήν την απώλεια η αντιπολίτευση, χαμένη κι αυτή σε απόλυτα νούμερα, καρπώνεται μόνο το 1,10 % και τα κόμματα της υπόλοιπης αριστεράς να χάνουν σε αριθμούς αλλά και ποσοστά. Θεαματική η αύξηση, κατά 4,10 %, των ψήφων προς την Ακροδεξιά και η, κατά 3,30%, άνοδος των Πράσινων, αλλά και ηχηρό το μήνυμα 618 συμπολιτών, που επέλεξαν να ψηφίσουν μικρότερα κόμματα. Πέρα από τις αιτίες που ισχύουν για όλη την Ελλάδα, λοιπόν, ο Αιγινήτης έκρινε τα δυο «κόμματα εξουσίας» ακατάλληλα και για ειδικούς τοπικούς λόγους. Βλέπει στο μικρό μας Νησί να διογκώνεται το ποσοτικό και η «βιτρίνα» σε βάρος του ποιοτικού, να αλλοιώνονται ο τοπικός χαρακτήρας και το φυσικό τοπίο, να αυξάνονται θεαματικά οι οικονομικοί μετανάστες. Βλέπει να θεριεύουν μικρά και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, διαπλεκόμενα σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, χωρίς να υπάρχει πολιτική δύναμη, που να δείχνει ότι μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση της κατάστασης.
Είναι δύσκολο να βγάλει κανείς τελικό συμπέρασμα από μια τόσο σύνθετη κατάσταση. Το βέβαιο είναι ότι σε ευρωπαϊκό, σε εθνικό αλλά και σε Αιγινήτικο επίπεδο το μεγάλο ερωτηματικό ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ είναι αν θα βρεθούν οι δυνάμεις εκείνες και, βέβαια, τα πρόσωπα που θα τις εκφράζουν, που θα εμπνεύσουν πλειοψηφίες ικανές να ανατρέψουν το σκηνικό και να ξαναφέρουν το όραμα και την αισιοδοξία.
1 σχόλιο:
Ποοολύ εύστοχο και ψαγμένο κείμενο. Μπράβο Νεκτάριε.
Δημοσίευση σχολίου