"ΜΑΘΕ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΓΡΑΜΜΑΤΑ..."

Αρχές του Σεπτέμβρη, διάβαζα ένα άρθρο από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με θέμα το "βαρύ ωράριο των Ελλήνων μαθητών", που ξεκινούσε με τις βιωματικές σκέψεις μιας 15άρας μαθήτριας. Λες και κάτι διαισθανόμουν, το κράτησα στο αρχείο μου και σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Κεντρικό του θέμα, το άγχος που φορτώνουμε τα παιδιά μας από τα πρώτα τους βήματα στην Εκπαίδευση, από το Δημοτικό Σχολείο. Η καταπίεση ξεκινά ακόμα κι απ' το βάρος της σχολικής σάκας, ενώ από την Ε΄ Δημοτικού έρχονται αντιμέτωπα με εξοντωτικά 7ωρα. Υπάρχουν περιπτώσεις, που ως γονείς τα υποχρεώνουμε να ξεκινούν φροντιστήρια ακόμα και από το Νηπιαγωγείο !!! Πολλά από αυτά τα καλοκαίρια δεν παίζουν στις αλάνες, αλλά συνεχίζουν φροντιστήρια για ... να "προετοιμαστούν" για το νέο σχολικό έτος και να ... κυνηγήσουν καλύτερα τους βαθμούς ή να "κερδίσουν χρονιά" σε κάποια ξένη γλώσσα, ενώ αδιαφορούμε αν τα προετοιμάζουμε απλά για το άγχος της νέας χρονιάς ή αν κερδίζουν μια χρονιά στα Αγγλικά ή Γαλλικά (π.χ.), χάνοντας μια χρονιά από την παιδικότητά τους.
Βαρύ διδακτικό ωράριο, το βαρύτερο στην Ευρώπη, σχεδόν. Εξωσχολικός χρόνος για ψυχαγωγία και επικοινωνία ελάχιστος. Αντί να αναζητάμε χρόνο για να παίξουν ή να συναναστραφούν με τις παρέες τους οι νέοι, αναζητάμε χρόνο για κάθε λογής ιδιαίτερα παραμαθήματα. Έτσι, φτάνοντας στα Λύκεια, τα έχουμε έτοιμα "καλοκουρδισμένα" εξαρτήματα μιας μηχανής, που στήσανε άλλοι για αυτά χωρίς να τα ρωτήσουν, με σκοπό την εισαγωγή σε κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα με προβληματικό παρόν και με προοπτική ένα αβέβαιο εργασιακά μέλλον.
Δυο μήνες μετά το Σεμπτέμβρη, ήρθαν τα δραματικά γεγονότα στην Αθήνα, που συνταράζουν όλη τη χώρα. Δεν θα πρέπει να αναζητάμε, κατά την γνώμη μου, τα αίτια του ξεσπάσματος του Δεκέμβρη μόνο στη "σκάρτη κενωνία" και στον αυταρχισμό κλπ κλπ. Η δολοφονική σφαίρα, που αφαίρεσε τα όνειρα από έναν συνομήλικό τους και τη χαρά από την οικογένειά του, που έκοψε βίαια ένα λουλούδι από το μίσχο του, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με όλα τα γνωστά αποτελέσματα, ίσως και άλλα που δεν έχουν έρθει ακόμα και εύχομαι να μην έρθουν. Ας αναλογιστούμε, πώς "μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα", λοιπόν κι ας αναζητήσουμε μέσα μας τις προσωπικές μας ευθύνες και όχι μόνο των άλλων.
Κλείνω αυτήν την ανακοίνωση - τοποθέτηση με τα λόγια του καθηγητή του Παιδ. Τμήματος του Πανεπιστημίου της Αθήνας, κ. Αριστοτέλη Ράπτη, ενός ανθρώπου που θεωρώ πραγματικό Δάσκαλο και είναι πρόλογος άρθρου, που μπορείτε να διαβάσετε πλήρως στην ιστοσελίδα του, ακολουθώντας έναν από τους παρακάτω συνδέσμους: "Εμείς οι μεγάλοι έχουμε μια τάση να υποβαθμίζουμε τη σκέψη των παιδιών μας θεωρώντας την ανώριμη, όμως τα παιδιά, αν και δεν μπορούν ίσως να το κατανοήσουν πλήρως, το έχουν καταλάβει και βγήκαν στους δρόμους να το διαλαλήσουν: «Όλα βασίζονται στην Παιδεία, καταλάβετέ το» γράφουν σε ένα σύνθημα. Ποτάμι που ξεχείλισε μοιάζει η δυσαρέσκειά τους, η ανασφάλεια για το κοινωνικό, πολιτιστικό, εργασιακό και οικολογικό αύριο που τους κληρονομήσαμε, για την υπερβολική πίεση και την κοινωνική αλλοτρίωση που υφίστανται σε μια παρατεταμένη και χωρίς προσωπικό νόημα περίοδο προετοιμασίας για την πλήρη ένταξή τους στην κοινωνία των ενηλίκων" .


Περισσότερα στοιχεία για τα κείμενα όπου προαναφέρω στους συνδέσμους (link): -Το σχετικό άρθρο της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ", της 7/9/2008: http://files.filefront.com/Kathimerini+070908doc/;12755514;/fileinfo.html -Εγκύκλιος προς Δημοτικά Σχολεία για το βάρος της σχολικής τσάντας: http://4grpe-anatol.att.sch.gr/announce/doc/2008-04-apr/2008-04-15-f12-472-40340-g1-sxolikes-tsantes.doc - Αρ. & Αθανασίας Ράπτη, "Μια προσπάθεια συνολικής προσέγγισης στο θέμα της εξέγερσης των νέων": http://www.raptis-telis.gr/Paideia.htm