Τι όμορφο: Να τον συναντάς το πρωί και μαζί με τη χαμογελαστή καλημέρα, να σου χαρίζει κι ένα ποίημα. Ευχαριστούμε, Γιώργο Μαρίνε, σε εκτιμούμε και σε χρειαζόμαστε:
"ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
Με σκούρα κουστούμια παρελθούσης νεότητος
Στην εποποιία της καθημερινότητος
κι εκ του παρελθόντος και σκέψεις και λόγια τους
επώδυνα εκεί σταματούν τα ρολόγια τους.
Την νύχτα αϋπνίες, την μέρα με θρύλους
σε κάποια νεκρώσιμα, ψάχνουν τους φίλους
χαρές λίγες, όνειρα μέλλον σε εκλείψεις
συνήθεια το χάπι τους, ουρία, καταθλίψεις.
Ερείπια σε σκέψεις που ψάχνουν συμπόνια
Κουφάρια ανέραστου κορμιού από χρόνια
Επαίτες μιας άλλης ζωής μες στις στάχτες
Στ’ όνειρο τ’ αύριο δειλοί λιποτάκτες.
Μα εγώ είμαι αλλού κι' από χρόνια φευγάτος
Στον αστερισμό γεναριάτικος γάτος.
Μα εγώ είμαι αλλού σ' άλλο χρόνο άλλη ώρα
και ζώ της ζωής κάθε μέρα το τώρα.
Γιώργος Μαρίνος, Πάσχα 2009"
1 σχόλιο:
Η γυναίκα και το Κόμμα
- ποίημα του Γιώργου Μαρίνου
Από το Φιστίκι αριθ. 8
Έδινε ένα χέρι κι έπαιρνε ένα πόδι,
όλη τη ζωή της δούλευε σα βόδι,
πλύστρα, καθαρίστρα, νταντά και νοσοκόμα
κι είχε κι έναν άντρα που ήτανε στο Κόμμα.
Όλη η ζωή της τέσσερα ντουβάρια,
καμπίνες, κουζίνα, πλύσιμο, μπαχάρια.
άνοιγε τ' αυτιά της κι έκλεινε το στόμα
για ν' ακούει τι λέει ο άντρας της στο Κόμμα.
Φούσκες η ζωή της απ' τις σαπουνάδες
μέτραγε τους μήνες, χρόνια με μπουγάδες
σκλάβα μες' στο σπίτι με ψυχή και σώμα
(για ελευθερία μιλούσανε στο Κόμμα).
Κι οι άντρες μες' στο Κόμμα, που δεν έχουν μάθει
πως το πιο μεγάλο λάθος μες' στα λάθη
νά' ναι η γυναίκα σκλάβα τους ακόμα.
Ζήτω η λευτεριά, οι άντρες και το Κόμμα.
Δημοσίευση σχολίου