ΩΡΑ ΓΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΝΗΣΙ.

(ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΟΥΚΟΥΛΗ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΑΙΓΙΝΗΤΙΚΑ ΝΕΑ")

Eίχα την τύχη να κάνω τη δράση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ένα κομμάτι της ζωής μου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ως πρόεδρος του Συνοικιακού Συμβουλίου Μεσαγρού και στη συνέχεια το 1994, ως κοινοτικός σύμβουλος και αντιπρόεδρος της Κοινότητας. Και λέω «είχα την τύχη», γιατί σήμερα, 20 περίπου χρόνια μετά, έχω τη δυνατότητα να συγκρίνω με ασφάλεια την πορεία ενός πολυσυζητημένου «ευσεβούς πόθου», της ισόρροπης ανάπτυξης στον «καποδιστριακό» μας Δήμο.
Πράγματι, τα χρόνια της Κοινότητας Μεσαγρού μου έδωσαν να καταλάβω στην πράξη, πώς ένας Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης μπορεί να αποτελεί αποκεντρωμένο «όργανο» κοινωνικής ζωής και ανάπτυξης. Θυμάμαι, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, που γίνονταν ξέχωρα σε κάθε οικισμό, πανηγύρια στα τοπικά εξωκκλήσια, κοινές θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά τεσσάρων σχολείων, παιδικές χαρές και γηπεδάκια παντού. Κεντρικό πολιτιστικό γεγονός για όλο το Νησί η πολιτιστική εκδήλωση στο Ναό Αφαίας, κάθε Αύγουστο, που επί 8 χρόνια είχα την ευθύνη της. Θυμάμαι την εθελοντική συμμετοχή πολλών αιρετών σε όλες τις κοινοτικές δραστηριότητες και τη συμμετοχή των δημοτών κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης. Παρόμοιες δράσεις γίνονταν σε όλες τις Κοινότητες αλλά και στον πρώην Δήμο.
Τα πράγματα σε σχέση με τα δημόσια έργα δεν ήταν και τότε τέλεια. Θες δε βοηθούσε το θεσμικό πλαίσιο, θες οι Πρόεδροι ήταν ενίοτε συγκεντρωτικοί, θες ο Αναπτυξιακός Σύνδεσμος της Επαρχίας δε λειτουργούσε, όπως δε λειτουργεί και σήμερα, αποδοτικά. Πάντως έργα γίνονταν και στις γειτονιές και στο σύνολο των κοινοτήτων και συνεργασίες μεταξύ των πέντε ΟΤΑ του Νησιού υπήρχαν. Τουλάχιστον για το Μεσαγρό όπου δραστηριοποιούμουν, μπορώ με στοιχεία να αποδείξω. Και πάνω απ’ όλα οι παρεμβάσεις στην καθημερινή ζωή και τα μικροπροβλήματά της ήταν πιο εύκολες και πιο έγκαιρες. Τα πράγματα σίγουρα δεν ήταν τέλεια, υπήρχε όμως η γενική αίσθηση της οικειότητας, της φροντίδας, της εγγύτητας προς τους αιρετούς. Υπήρχε περισσότερη ελπίδα !!!
Και … ήρθαν οι συγχωνεύσεις ΟΤΑ με το νόμο που έμεινε στην ιστορία ως «Καποδίστριας 1» (2539/97) και άλλαξε τον «καταστατικό χάρτη» σε εφαρμογή άλλης εθνικής πολιτικής αλλά και ευρωπαϊκών επιταγών. Φιλοδοξίες, υποσχέσεις και όνειρα. Ο Δήμαρχος μπορούσε («εδύνατο») να δώσει στα «υποκατάστατα» των παλιών κοινοτικών συμβουλίων, τα Τοπικά Συμβούλια, μικρές συγκεκριμένες αρμοδιότητες που θα εγγυούνταν ομαλή μετάβαση στη νέα κατάσταση και ο Πρόεδρός τους ήταν αυτοδίκαια Δημοτικός Σύμβουλος. Άλλη, όμως, τελικά η πραγματικότητα, που τα Τοπικά Διαμερίσματα βιώνουν από τότε μέχρι και σήμερα: Τη βίωσα από πρώτο χέρι «στο πετσί μου», μιας και οι δημότες με τίμησαν αναδεικνύοντάς με Πρόεδρο στο Μεσαγρό, κατά την πρώτη καποδιστριακή θητεία. Καμιά αρμοδιότητα μιας και ο Δήμαρχος «εδύνατο» και δεν «υποχρεούτο». Ανυπαρξία ισόρροπης ανάπτυξης, ελάχιστα έργα τοπικού χαρακτήρα, συγκεντρωτισμός, αίσθημα εγκατάλειψης και καμιά ελπίδα στην περιφέρεια του Νησιού. Το Κράτος άλλαξε τη δομή της Χώρας, αλλά δεν έδωσε πόρους. Οι παρεμβάσεις στην καθημερινή ζωή δύσκολες, μιας και δεν αυξήθηκαν οι υποδομές. Οι κοινωνικές εκδηλώσεις συνεχίστηκαν κανονικά στην Πόλη, αλλά σταμάτησαν στα Διαμερίσματα, πλην εξαιρέσεων. Οι ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι εγκαταλείφθηκαν. Θυμάμαι ότι στις αρχές, μιας και προερχόμουν από συνδυασμό της μειοψηφίας, μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία ακόμα και για την … πρωτοχρονιάτικη πίτα. Βλέπαμε τους συμβούλους της πλειοψηφίας να ενεργούν ως τοπάρχες, ερήμην των Τοπικών Συμβουλίων.
Η ίδια κατάσταση ακολούθησε και στη δεύτερη καποδιστριακή θητεία. Η μόνη διαφορά ήταν στα πρόσωπα. Προτάσεις όπως αυτές των υποψηφίων Δημάρχων Θωμά Γαλάρη και Σάκη Σακκιώτη, που αν εφαρμοστούν ακόμα και τώρα, εγγυώνται σωστότερη διαχείριση της «ενδοδημοτικής αποκέντρωσης» αγνοήθηκαν και από το σημερινό Δήμαρχο και από τους δύο προκατόχους του.
Κατά την τρίτη καποδιστριακή τετραετία, που διανύουμε, υπήρχαν αλλαγές στο Δημοτικό – Κοινοτικό Κώδικα. Τώρα κάποιες αρμοδιότητες έφυγαν από το «δύνασθαι» του Δημάρχου και έγιναν «υποχρεωτικές». Στην πράξη όμως; Μάλλον τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ο Πρόεδρος δεν είναι πια Δημοτικός Σύμβουλος και έχει ψήφο στο Δημοτικό Συμβούλιο, μόνο για τοπικά ζητήματα. Πάλι δεν υπάρχουν αρμοδιότητες, πάλι τα Τοπικά Συμβούλια και οι κάτοικοι διαμαρτύρονται. Το άνοιγμα των γραφείων των πρώην κοινοτήτων από υπάλληλους μέσω STAGE, αποδείχτηκε «φούσκα». Οι ενέργειες ομάδων εθελοντών σύντομα συρρικνώθηκαν και περιορίστηκαν στην Πόλη. Οι εκδηλώσεις με επώνυμους ή μη πρωταγωνιστές κι αυτές στην Πόλη. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Αφαία «δόθηκαν» στην Αρχαιολογία και σταμάτησαν να γίνονται, μετά 14 χρόνια (αυτό πραγματικά, δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί έγινε). Διάφοροι σύνδεσμοι και ενώσεις ενεργών συμπολιτών μας περιορίζονται σε ειδικού ενδιαφέροντος δράσεις. Η σημερινή Δημοτική αρχή δείχνει να βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το «μέσο Αιγινήτη» και χάνει συνεχώς υποστηρικτές στην Περιφέρεια (και όχι μόνο). Αναγνωρίζω ότι υπήρχε καλή βούληση, αλλά μάλλον δε υπήρχε και η ανάλογη ικανότητα λήψης των αναγκαίων πρωτοβουλιών. Ακόμα και το φεστιβάλ «fistiki fest», κατάφεραν να περιορίσουν στην πόλη και αντί να απλωθεί σε ΟΛΟ το Νησί, έχει εμπλακεί στην τοπική μικροπολιτική δίνη. Αισιόδοξο μήνυμα οι προσπάθειες των νέων που άρχισαν να παίρνουν την μίζερη κατάσταση στα χέρια τους, συστήνοντας ξανά μη κερδοσκοπικές ομάδες και συλλόγους στην Περιφέρεια του Νησιού.
Ίσως κούρασε η αναδρομή αυτή και σίγουρα σε κάποιους δεν θα αρέσουν ορισμένες αναφορές μου, είναι όμως αλήθειες. Μπορούσα να γράψω κι άλλα πάρα πολλά, μιας και φροντίζω να είμαι πάντα ενήμερος για τα δημοτικά θέματα, βρίσκομαι πάντα κοντά στην απλό ανώνυμο Αιγινήτη, κάτι που έχουν ξεχάσει πολλοί από τους τοπικούς μας άρχοντες, αλλά πιστεύω και σε ένα ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ συνολικό μοντέλο ενδοδημοτικής αποκέντρωσης. Η πραγματική ποιότητα σε ένα σύγχρονο Νησί, έρχεται με ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ στροφή ανάπτυξης προς κάθε γωνιά του Νησιού και όχι «Αιγινοκεντρικές» πολιτικές ή παρεμβάσεις τύπου «φωτοβολίδας», όσο ειδικά πλησιάζουν οι εκλογές. Το Νησί είναι σαν ένα σώμα, που αν κάποιο από τα μέλη του υπολειτουργεί, έχει πρόβλημα συνολικό. Ας τα λάβουμε όλα αυτά υπ’ όψη μας, όσοι είμαστε διατεθειμένοι να αναλώσουμε μερίδα του χρόνου και της ζωής μας για τα κοινά. Και ας προταθούν στον Αιγινήτη ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες προτάσεις που θα εγγυώνται ισόρροπη ανάπτυξη και πρόοδο. Μόνο τότε η Αίγινα θα πάει ΜΠΡΟΣΤΑ.